Askerdeyden bir gün
Ateşim 39-40 oldu. Düşmedi. Belki 41. Gülhaneye yatırdılar. Tahlil, test vs. Ateş devamda. Koğuşa ise doğudan yaralılar geliyordu. 8-10 kişilik oda. İnlemeler. Ağlamalar. Eksik organlar. Kaybolan gelecekler ve hayaller ile dolu bir oda. Bazen gündüz gelen, sabaha karşı vefat eder. Alıp giderler. Gün aydınlığında boş yatak gözükür kimse bakmamaya çalışır.
Neyse ben 8-10 küsur gün orada. Kıdemli oldum. Sonra babam demiş galiba şunun ağzına bakın diye. Meğer 20 yaş dişi iltihap yapmış. Dediler iğne yapamayız çünkü kritik hastalara yetecek kadar var. Dişmi çekildi canmı koparıldı bilemedim. Ama koğuştaki gazilerin yanına döndüğümde tabiki utancımdan sustum. Ben baba evime 2 sokak ötedeydim. Onlar vatan hainleri ile mücadelede herap olmuşlardı. İçime attığım büyük utançtır.
Evet, diş gitti, ateş düştü.
Leave a Reply
You must be logged in to post a comment.