Bak ne diyeceğim.
Ben günlerdir üzgünüm, perişanım, çaresizim, kızgınım.
Bizim kapıcı ayrılıyor ve İş Kurumuna ilan verdim.
Günlerdir gelen telefonlar, smsler, whatsapplar, emailler beni ruhen parçaladı.
İnsanlar işsiz, çaresiz, paradız, evsiz.
Her yerden gelen telefonlar beni mahvetti.
Gençler, yaşlılar. Hepsi ne gerekirse yaparız diyenler.
UKR draması ayrı. Niye Afgan ve Suriye vs bu kadar hassas değildi insanlar?
Bizim insanımız aç, muhtaçken nedir bu UKR yardımseverliği?
Sabah Bodrum’dan İzmir’e geldim. Bahar gelmiş olmalı. Her köşe, ışık para isteyen çocuk, kundaklı anne, yaşlı ile dolu.
Onları niye görmezden geliyoruz?

Yıllar önce Kanada’da seçime aday olarak girdiğimde bir grup bana yardım edersek Afrika’daki çocuklara yardım edermisin diye sormuştu. Asla! Demiştim. Ben önce mahalkemdeki ve çevremdekine yardım ederim. Çünkü kutsal kitap öyle buyurur demiştim. 🤷🏻‍♂️

Leave a Reply